روبوکد یک بازی برنامه‌نویسی است که در آن با زبان جاوا، اقدام به برنامه‌نویسی کردن روبات‌های کوچکی می‌کنید که با بقیهٔ روبات‌ها باید بجنگند. مبارزه می‌تواند به صورت تک‌به‌تک با یک روبات دیگر یا به صورت گروهی با مثلاً ۹ روبات دیگر باشد. هرچند که باید روبات‌های خود را به زبان جاوا بنویسید، اما دانش عمیقی از این زبان مورد نیاز نیست و در صورتی برنامه‌نویس یکی از زبان‌ها از همین خانواده باشید، می‌توانید به‌راحتی یک روبات بسازید.

توضیح خاصی ندارم…

let father: &Individual = loop {
    i = rng.gen_range(0..pop_size);
    if rng.gen_bool(self.population[i].ft() / total_ft) as f64){
        break &self.population[i];
    }
}

امروز می‌خوام براتون از رمزنگاری دوسویه یا دو کلیده بگم، این رمزنگاری دنیای اطلاعات رو زیر و رو کرده! تو جهان امروز هر جا رو که نگاه می‌کنی ردپای این رمزنگاری هست! HTTPS ،SSH، ارز های دیجیتال، شبکه‌های مجازی و … همه و همه دارن از این روش برای حفظ امنیت استفاده می‌کنن.

آنچه خواهید خواند!

• در ابتدا خواهم گفت در صورت نبود رمزنگاری اطلاعات چطور لو می‌روند
• بعد یه دید کلی از رمزنگاری میدم و میگم چرا نمیشه از روش های رایج استفاده کرد
• سپس روش رمزنگاری دوسویه رو به زبون ساده توضیح می‌دهم
• در ادامه از چگونگی استفاده آن در وب می‌گم
• چند خط کد می‌نویسیم و در پایتون از این روش استفاده می‌کنیم

از بزرگ‌تر‌ها می‌شنوم که صفحه‌نمایش‌های قدیمی‌تر اشعه‌هایی از خود ساطع می‌کردند که باعث آسیب زدن به چشم و بروز سرطان می‌شدند. البته منظور از بروز سرطان اینجا به این معنی نیست که هرکس که با آن صفحه‌نمایش‌های غول‌آسا کار می‌کرد سرطان می‌گرفت اما به این معنی است که شانس ابتلا به سرطان در افرادی که بیشتر در معرض صفحه‌نمایش‌های CRT بودند، بیشتر می‌شد. صفحه‌نمایش‌های امروزی بسیاری از مشکلات صفحه‌نمایش‌های قدیمی را ندارند. در عین حال که سبک‌تر و نازک‌تر و کم‌مصرف‌تر هستند به چشم نیز کمتر آسیب می‌زنند. اما هنوز هم خیره‌شدن طولانی مدت به صفحه‌نمایش می‌تواند به چشم‌ما آسیب بزند.

ما اهالی کامپیوتر ساعت‌ها جلو صفحه‌ی کامپوتر هستیم و این مسئله دغدغه خیلی ها از جمله خود من هست؛ برای همین، راهکار ها و مواردی که پیدا کردم را در این مطلب با شما به اشتراک خواهم گذاشت.

در این مطلب می‌گیم که چطور میشه در پایتون یک پروسه دیگر را اجرا کرد و خروجی استاندارد و ورودی استاندارد رو بگیریم و ازش استفاده بکنیم. خروجی و ورودی استاندارد همون چیزایی هستن که تو محیط متنی چاپ میشن یا کاربر توی ورودی برنامه وارد می‌کنه. در واقع توی این مطلب یاد می‌گیرید که چطور می‌تونید در پایتون با برنامه های کنسولی دیگه تعامل کنید.

پایپ (pipe) چیست؟

به طور پیش‌فرض سیستم‌عامل ورودی‌ها رو از موس و کیبورد می‌گیره و خروجی‌ها رو روی صفحه‌نمایش می‌نویسه. اما در بعضی مواقع نیاز هست که یک برنامه از خروجی‌های یک برنامه (یا دستور) دیگه استفاده کنه یا به ورودی استاندارد یک برنامه داده ارسال کنه. در چنین شرایطی pipe استفاده میشه. pipe یک فضای موقتی در حافظه برای جابه‌جایی اطلاعات بین دو برنامه هست که البته یک طرفه هم هست؛ یعنی مثلا برای گرفتن خروجی باید از یک pipe و برای نوشتن ورودی هم از یک pipe دیگر باید استفاده کرد.

زبان‌ها معمولاً یا تعیین نوع پویا دارند؛ مانند کامن لیسپ، پایتون، جاوا اسکریپت یا دارای تعیین نوع ایستا هستند؛ مانند سی و سی‌پلاس‌پلاس، راست و دوباره کامن لیسپ (معمولاً پیاده‌سازی‌های مدرن کامن لیسپ، مانند SBCL، اجازه می‌دهند بنا به خواست برنامه‌نویس، قسمتی از کد، دارای تعیین نوع ایستا و قسمتی دارای تعیین نوع پویا باشد).

در پایتون، تعیین نوع متغیر‌ها، مقدار یا مقادیر بازگشتی توابع و متد‌ها و آرگومان‌های توابع اجباری نیست. اما می‌توانیم با تعیین نوع و استفاده از یک نرم‌افزار Linter به کاهش خطا‌های خود پیش از اجرا کمک کنیم.

def f(x: int) - > int:
    return x * 2 + 1

با این که تعیین نوع آرگومان یا ورودی تابع f که x باشد و مقدار بازگشت آن یعنی x*2 + 1 در اجرا تأثیری ندارد، اما زمانی که بخواهم مقدار بازگشت تابع f را با یک رشته نویسه (کاراکتر) جمع کنم به من اخطار داده می‌شود:

بدیهی است که اجرای این برنامه به وسیلهٔ پایتون نیز باعث خطا می‌شود. در مقابل زمانی که نوع ورودی و خروجی تابع را مشخص نمی‌کنم اخطاری داده نمی‌شود:

در ادامه با تعیین نوع ورودی‌ها و خروجی توابع و متد‌ها و ویژگی‌های یک کلاس آشنا می‌شویم.

زمانی که از یک برنامه‌نویس پایتونی بخواهید یک تابع ساده بنویسد تا ارقام یک عدد را جمع کند و برگرداند، احتمالاً ابتدا عدد را به یک رشته تبدیل می‌کند و سپس رشته را به لیست (فهرست) و نهایتاً تک‌تک اعضای لیست را که ارقام عدد به صورت رشته‌های تک‌نویسه‌ای هستند به عدد تبدیل می‌کند و سپس آن‌ها را با هم جمع می‌کند. ولی الزاماً اولین روشی که برای حل مسئله به ذهن‌مان می‌رسد، بهترین روش نیست. در این مطلب دو الگوریتم برای جمع ارقام یک عدد صحیح به صورت بازگشتی و تکرارشونده به همراه کد های پایتون آن ها ارائه می‌دهم.

صدای بوق ممتد از لحاظ فنی همان موج سینوسی با فرکانسی (بسامد) ثابت است. در این مطلب یک کد ساده و کوتاه پایتون ارائه می‌دهم که بدون استفاده از کتاب‌خانه‌های اضافی، می‌تواند یک بوق را با هر فرکانسی تولید کند و در یک فایل صوتی wave ذخیره کند.

خیلی ها میگن پایتون زبان ساده‌ای هست، میشه اون رو زود یاد گرفت، بخاطر تعیین نوع پویا(dynamic typing) دیگه نیازی نیست که برنامه‌نویس با type ها درگیر باشه و …

ولی آیا واقعا همین‌طوره؟! توی این مطلب قصد دارم کمی زبان پایتون رو به عنوان یه برنامه‌نویس پایتون بررسی کنم.

۱. پایتون زبان ساده‌ای هست

منظور از سادگی زبان می‌تونه خوانا بودن اون و نزدیکی اون به زبان انگلیسی (زبان انسان) باشه. برای مثال دو تکه کد زیر رو ببینید:

زبان پایتون:

if not 2 in lst:
  for x in lst:
    print(x);

زبان سی‌شارپ:

if ( ! lst.contains(2) )
  foreach ( int x in lst )
    Console.WriteLine(x);

طی دهه‌های گذشته بحث‌های زیادی راجع به این‌که مشخصات زبان‌های برنامه‌نویسی، به عنوان مثال تعیین نوعشان و مثلا ایستا(static) یا پویا(dynamic) بودن چه تاثیری روی روند توسعه نرم‌افزار‌ها دارد. یک مقاله علمی(paper) با مطالعه ۶۰۰ پروژه در گیت‌هاب شامل تقریبا ۷۰ میلیون خط کد و ۳ میلیون کامیت به نتایجی در این مورد رسیده‌است.

اینکه برای یادگیری برنامه‌نویسی دانستن زبان انگلیسی لازم هست یا نه، پرسش بسیاری از کسانی هست که می‌خواهند برنامه‌نویسی را شروع به یادگیری کنند. در این پست بنده با توجه به تجربه‌ی خودم سعی می‌کنم به این پرسش جواب دهم. اگر نمی‌خواهید کل مطلب را بخوانید، جواب کوتاه این پرسش در یک جمله این است که «بله، برای یادگیری برنامه‌نویسی باید حتما انگلیسی هم یاد بگیرید»

حتماً تا به حال با برنامه هایی سروکار داشتید که امکان نصب افزونه داشتند. در این پست قرار هست بهتون بگم چطور میشه توی پایتون برنامه‌ای بنویسیم که بشه بهش افزونه اضافه کرد.

معماری افزونه‌ای (plugin architecture) یک شیوه توسعه نرم‌افزار است که به برنامه‌نویس این امکان رو میده که بدون نیاز به ویرایش کد های اصلی برنامه‌ش (هسته/main) قابلیت ها رو با ارائه بسته‌هایی به نام پلاگین در اختیار کاربران قرار بده و کاربران هم می‌تونن به سادگی با توجه به نیازشون از بین این افزونه ها، اون هایی که می‌خوان رو به برنامه‌شون اضافه کنن.

از طرفی میشه از این معماری به عنوان یک پلن تجاری نیز استفاده کرد. مثلا شما می‌تونید برنامه خودتون رو به صورت رایگان و حتی متن‌باز عرضه کنید اما با فروش پلاگین ها (و یا ارائه خدمات) کسب درآمدکنید. اگر شما هم یک کاربر وردپرس باشید حتما با این پلن آشنا هستید! 😄

پ.ن: پروژه telegram-post-bot من در گیت‌هاب از همین ساختار پیروی می‌کنه و توش امکان اضافه کردن پلاگین هست و درواقع همین پروژه بهانه‌ای شد که من پیاده‌سازی این معماری رو توی پایتون یاد بگیرم و امتحان کنم.

خب وقتشه که دیگه مقدمه رو بذاریم کنار و بریم سراغ اصل مطلب!

بعد از درخواست یکی از دوستان در مورد مستقر کردن(deploy) یک وب اپلیکیشن پایتونی که با جنگو نوشته شده بود، تصمیم گرفتم این مطلب رو بنویسم. اینجا چند چیز را فرض کردم:

• از سکوی (framework) فلسک استفاده می‌کنید.در مورد جنگو هم البته داستان کمابیش همین هست. در مورد چری‌پای میتونید با همچین راهنمایی پیش برید یا از کارساز(سرور) وب خود چری‌پای به اسم چروت (cheroot) استفاده کنید.
• از دبیان (یا توزیع‌هایی که بر پایه دبیان ساخته شدن مثل اوبونتو) و systemd استفاده می‌کنید.
• میخواهید از انجین‌ایکس(nginx) به عنوان کارساز وب یا وب‌سرور استفاده کنید.
• تنها از HTTP می‌خواهید استفاده کنید و برای سادگی کار فعلا HTTPS را کنار میگزاریم.
• قرار هست وب اپلیکیشن شما در ریشه قرار بگیرد. یعنی از طریق آدرسی مثل https://example.com/ قابل دسترسی باشد نه مثلا https://example.com/somewhere